Awit ng Pusong Ulila

Lumilipad ang mga gigintong yabag

Sa daan kung saan puno ng sanga,

Hinahawi ang tinik gamit ang espada

Mairaos lamang ang pusong kumakanta.

Sa gitna ng san-tatlo ikaw ang nanguna

Ginamit ang kagitingan upang maisalba,

Yaong alay na dama para sa iyong sinisinta

Maparusahan an ng Diyos ng awa.

Haplos mula sa kamay ng isang dosena,

Walang silbi sa pusong nangungulila.

Hitik na bunga mula sa Gresya,

Anupama'y pitik lamang sa uhaw na dila.

Namumutawi ang tanan mong musika

Sa aking mga ugat na tumatalima,

Hinahangad na ikaw ay makita

Bundok man at dagat ay hindi alintana.

Puspos na halimuyak mula sa lawa,

Huni ay ngalan mo ang ginugunita.

Sundot sa napakadilim kong hawla,

Naghihintay ng liwanag mula sa iyong mukha.

Pagnanasa'y umabot na sa kaitaasan,

Ngunit tila ba ating puso'y pinagkaitan.

Dama ko ang pighati at karamdaman,

Dulot ng pag-ibig na sa atin lamang nananahan.

O irog ako'y sadyang nanghihina

Dasal kong sambit ay binalewala,

Marahil tayo'y tuluyan ng tinalikuran

Pinarusahan sa pag-ibig na hindi naman kasalanan.

Hambog at taksil nga'y pinagbibigyan,

Tayo pa kayang umibig lamang sa kariktan?

Ngayo'y humahangos ang aking pusong ulila,

Gigintong yabag pinapangarap na tuluyan ng makuha.